Polska świętuje 105. rocznicę Bitwy Warszawskiej, nazywanej „Cudem nad Wisłą”. 15 sierpnia 1920 r. Wojsko Polskie wyzwoliło Radzymin zajęty przez Sowietów. Był to początek kontrofensywy, która rozbiła Armię Czerwoną. Polacy obronili swoją stolicę, a zwycięstwo odmieniło los wojny polsko-bolszewickiej.
Bitwa rozpoczęła się 13 sierpnia natarciem wojsk sowieckich na Warszawę. Początkowo przyniosło ono sukces i bolszewicy zdobyli Radzymin. Następnego dnia polskie oddziały zatrzymały jednak czerwonoarmistów pod Ossowem i 15 sierpnia odbiły Radzymin. Zwycięstwo pozwoliło marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu wyprowadzić kontrofensywę znad Wieprza, która przełamała linie wojsk sowieckich. W konsekwencji oddziały Armii Czerwonej musiały wycofać się spod Warszawy.
Zwycięska Bitwa Warszawska pozwoliła Polakom nie tylko obronić swoją stolicę, ale zmieniła los trwającej od 1919 r. wojny polsko-bolszewickiej. Rzeczpospolita ocaliła odzyskaną po 123 latach zaborów niepodległość, zatrzymała marsz Armii Czerwonej na Zachód i uchroniła Europę przed bolszewicką rewolucją. W ocenie historyków była to jedna z najważniejszych bitew w historii Starego Kontynentu. Brytyjski dyplomata lord Edgar Vincent D’Abernon, który latem 1920 r. przebywał w Polsce, swoje wspomnienia z tego czasu opublikował w książce zatytułowanej „Osiemnasta decydująca bitwa w dziejach świata pod Warszawą 1920 r.”.
Zwycięstwo polskiej armii pod Warszawą było możliwe dzięki zaangażowaniu całego społeczeństwa, w tym klasy politycznej. Na początku lipca 1920 r. Sejm Ustawodawczy powołał Radę Obrony Państwa, specjalny organ, który miał prowadzić wojnę z bolszewikami. W jej skład weszli m.in. przedstawiciele wszystkich klubów parlamentarnych z marszałkiem Sejmu Wojciechem Trąmpczyńskim. Pod koniec miesiąca przewodniczący Rady marszałek Józef Piłsudski powołał koalicyjny Rząd Obrony Narodowej. Na jego czele stanął Wincenty Witos, a w Radzie Ministrów zasiadali przedstawiciele wszystkich partii politycznych.
Posłowie II Rzeczypospolitej aktywnie angażowali się w wojnę, m.in. przez działalność w Obywatelskim Komitecie Obrony Warszawy. Niektórzy walczyli z bronią na froncie, jak poseł Polskiej Partii Socjalistycznej Aleksander Napiórkowski, który był żołnierzem 108. pułku ułanów. Porucznik Napiórkowski zmarł 18 sierpnia w wyniku ran odniesionych pod Ciechanowem. Za udział w Bitwie Warszawskiej pośmiertnie został odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari.
Na pamiątkę zwycięstwa pod Warszawą z 1920 r. 15 sierpnia jest świętem polskiego wojska. Tradycja jego obchodów sięga międzywojnia – trzy lata po Bitwie, w sierpniu 1923 r., ustanowiono w Polsce Święto Żołnierza, które było obchodzone przez cały okres istnienia II Rzeczypospolitej, w czasie okupacji i w pierwszych latach powojennych. Zakazane w PRL święto powróciło po upadku komunizmu w 1992 r. jako Święto Wojska Polskiego.
W 105. rocznicę tych wydarzeń, oddajemy hołd żołnierzom, którzy w 1920 roku stanęli w obronie Ojczyzny. Święto Wojska Polskiego przypomina nam, że siła narodu tkwi nie tylko w liczbie jego żołnierzy, ale w jedności społeczeństwa, w gotowości do obrony tego, co najcenniejsze – wolności i niepodległości. Dziedzictwo tamtych sierpniowych dni jest częścią naszej tożsamości narodowej, a postawa bohaterów 1920 roku jest dla nas źródłem dumy i inspiracji.
Dowódcy polscy
w czasie wojny
Józef Piłsudski Generał Tadeusz Rozwadowski
Generał Władysław Sikorski Generał Kazimierz Sosnkowski
Generał Józef Haller
Dowódcy rosyjscy
w czasie wojny
Michaił Tuchaczewski Siemion Budionny
Anna Mariańska